In memoriam: Jaap Flier
Afgelopen vrijdag kregen we het verdrietige bericht dat onze lieve vriend en gewaardeerde collega Jaap Flier in zijn slaap is overleden. Hij is 88 geworden.
Boukje noemde hem weleens de wandelende Nederlandse dansgeschiedenis omdat hij de afgelopen eeuw bij veel grote vernieuwingen in de dans betrokken was. Hij begon zijn carrière binnen het gerenommeerde klassieke balletgezelschap uit die tijd van Sonia Gaskell. Maar als een tegengeluid op de klassieke dans richtte hij met anderen samen het NDT op in 1959. Binnen NDT was hij de ster-danser en later kort artistiek leider, alvorens hij naar Australië afreisde. Bij terugkomst werd hij artistiek leider van de School voor Nieuwe Dans Ontwikkeling. Hij bleef altijd zoeken naar het experiment. Als mensen een methode ontwikkelden in de dans, dan hadden ze het volgens hem niet helemaal begrepen. Ieder creatief proces diende een oprechte zoektocht te zijn, vanuit een innerlijke noodzaak en nieuwsgierigheid.
Boukje: “Het was maar goed dat ik weinig wist van zijn staat van dienst, toen ik hem vroeg voor de eerste voorstelling na mijn afstuderen: Grond. De man die ik trof was een aimabele, bescheiden man die graag mee op zoektocht ging naar de poëzie van een jonge vrouw en een oude man op een theatervloer vol aarde.
Tijdens Grond ontstond, naast een mooie voorstelling, een bijzondere samenwerking en een hechte vriendschap. Jabob (zo noemde hij zich op latere leeftijd) is heel belangrijk geweest voor mij in de periode dat ik mijn weg zocht als jonge maker in het theaterveld. Hij geloofde erg in mijn werk en stimuleerde me om trouw te blijven aan mijn eigen zoektocht, ook als deze tegen bestaande conventies inging. Hij is altijd betrokken gebleven. In Ruim nog als performer, in vele andere projecten als meedenker. Vaak kookte hij de heerlijkste maaltijden bij hem thuis en schonk de lekkerste wijnen en dan filosofeerden we urenlang over kunst en het leven. Als we een voorstelling bij hem in de stad speelden dan kookte hij voor de hele crew. Hij was eerlijk en genereus. Hij was een koning van ‘in het moment zijn’. Dat maakte hem wellicht zo’n integrerende performer en ook een innemende metgezel. In zijn laatste jaren, toen de alzheimer hem in de greep kreeg, konden we misschien niet meer die diepgaande gesprekken voeren. Maar we waren altijd blij elkaar te zien, te lachen om niets, te kijken naar de bloemen, elkaars hand vast te houden.
Al sinds Grond hebben we het vaak over de dood gehad. Nu is het zijn moment. Ik zal hem missen.”
Vlak voordat zijn geheugen hem in de steek liet, maakte Jellie Dekker deze mooie documentaire over zijn leven.